بررسی صدمات ناشی از بهره برداری سنتی به درختان سرپا در شیوۀ تدریجی-پناهی (مطالعۀ موردی: جنگل های رویان)

بهره برداری از جنگل به هر روشی که باشد آسیب به تودۀ باقی مانده را به همراه خواهد داشت، ولی تلاش های منطقی برای کاهش شدت آسیب به درختان سرپا به پایداری جنگل منجر خواهد شد. این بررسی در پارسل شمارۀ 3 از سری 2 جنگل های منطقۀ گلندرود در جنوب بخش رویان (علمده) که به شیوۀ تدریجی-پناهی مدیریت می شد، انجام گرفت. روش بهره برداری در منطقۀ مورد بررسی، روش سنتی یعنی تبدیل چوب به الوار و خروج توسط قاطر بوده است. نتایج این تحقیق نشان داد که در بین درختان مورد بررسی از نظر عمق زخم 5/10 درصد دارای خراش و تغییر رنگ پوست (زخم درجۀ 1)، 8/29 درصد دارای آسیب دیدگی پوست درخت بدون کنده شدن پوست (زخم درجۀ 2) و 7/59 درصد دارای کنده شدن پوست درخت به همراه کامبیوم (زخم درجۀ 3) هستند. از نظر مساحت زخم 2/6 درصد از زخم ها، مساحتی بیشتر از 500 سانتی متر مربع، 5/17 درصد از زخم ها سطحی بین 500-100 سانتی متر مربع، 9/28 درصد سطحی بین 100-25 سانتی متر مربع و 4/47 درصد مساحتی کمتر از 25 سانتی متر مربع داشتند. از زخم های ایجادشده در جنگل، 5/60 درصد مربوط به کشیدن، 6/32 درصد مربوط به قطع درخت و 9/6 درصد مربوط به عوامل انسانی است. همچنین نتایج نشان داد که حدود 82 درصد از زخم ها، مربوط به ارتفاع کمتر از 2 متر از بن درخت است.